عمیرہ احمد

عشق تے آتش سیک برابر سانوں عشق دا سیک چنگیرا اگ تے ساڑھے ککھ تے کانے عشق ساڑے تن میرا اگ دا دارو مینہ تے

مٹّی دا توں مٹّی ہونا کاہدی بلّے بلّے اج مٹّی دے اُتے بندیا کل مٹّی دے تھلّے اللہ وسائی بے یقینی کے عالم میں گامو

کپڑا پھٹے تے لگے تروپا دل پھٹے کیہہ سینا سجناں باج محمد بخشا کیہہ مرنا کیہہ جینا ”چل موتیا! بس دیکھ لی ہے تُو نے

سجناں ولوں خط آیا کیویں کھولاں دس کدھرے ایہہ نہ لکھیا ہووے تیری میری بس مراد نے بندوق چلانے کے لئے گھوڑا دبانے کی کوشش

اساں خالی کھوکھے ذات دے سانوں چنجاں مارن کاں اسی کچّے کوٹھے عشق دے ساڈی دُھپ بنے نہ چھاں (ہماری ذات خالی کھوکھے جیسی ہے

لکھ منتاں منیاں پر لاحاصل اک منت کیتی من یار گیا اک مسئلہ زیر، زبر دا سی جو سمجھ گیا لنگھ پار گیا موتیا نے

عشق فقیری جد لگ جائے پاک کرے ناپاکاں نوں عشق دی آتش لے جاندی اے عرشاں تیکر خاکاں نوں وہ ایک سانپ تھا، تاریک رات

انتساب دانہ پانی کے نام جس کی تلاش کچھ کو پارس کرتی ہے کچھ کو پتھر ===================================== پیش لفظ کبھی کبھی کہانی کاغذ پر شہد